Διπλή Σκωληκοειδής Απόφυση – Mία Σπάνια Διάγνωση με Ιδιαίτερη Κλινική Σημασία

Ο διπλασιασμός της σκωληκοειδούς αποφύσεως αποτελεί εξαιρετικά σπάνια συγγενή ανωμαλία (0,004%). Στη διεθνή βιβλιογραφία μέχρι τώρα έχουν δημοσιευθεί λιγότερες από 100 περιπτώσεις. Το πρώτο περιστατικό διπλής σκωληκοειδούς αποφύσεως δημοσιεύτηκε το 1903 από τον Rosenberg.

Ο διπλασιασμός της σκωληκοειδούς αποφύσεως ταξινομείται πρώτη φορά από τον Cave το 1936 και το 1963 τροποποιείται από τον Wallbridge με βάση την ανατομική τους θέση, σε 3 τύπους:

• 1) Ο τύπος Α ή μερικός διπλασιασμός της σκωληκοειδούς αποφύσεως. Χαρακτηρίζεται από κοινή βάση αυτών στο τυφλό και στη συνέχεια διαχωρίζονται δύο σκωληκοειδείς αποφύσεις.

• 2) Ο τύπος Β ή πλήρης διπλασιασμός. Στην περίπτωση αυτή υπάρχουν δύο τελείως ξεχωριστές σκωληκοειδείς αποφύσεις εκ των οποίων η μία είναι σε φυσιολογική θέση, ενώ η δεύτερη μπορεί να είναι οπουδήποτε στο παχύ έντερο.

• 3) Ο τύπος C αντιπροσωπεύει διπλασιασμό του τυφλού και της σκωληκοειδούς αποφύσεως.

Οι τύποι B και C μπορούν να σχετίζονται και με άλλους διπλασιασμούς του γαστρεντερικού και του ουρογεννητικού συστήματος.

Στους ενήλικες, οι περισσότερες περιπτώσεις έχουν βρεθεί ως τυχαίο διεγχειρητικό εύρημα σε ερευνητική λαπαροτομία, ενώ έχει δημοσιευτεί και ένα περιστατικό σε βαριούχο υποκλυσμό, ο οποίος διενεργήθηκε για άλλο λόγο. Η ύπαρξη διπλής σκωληκοειδούς αποφύσεως θα πρέπει να διαφοροδιαγνωσθεί από μεμονωμένο εκκόλπωμα τυφλού και από εκκολπώματα σκωληκοειδούς, μια εξίσου σπάνια παθολογική οντότητα. Λόγω της ιδιαίτερης σπανιότητάς του διπλασιασμού της σκωληκοειδούς αποφύσεως, οι περισσότεροι χειρουργοί δεν θα αντιμετωπίσουν ποτέ μια ανάλογη περίπτωση, γι’ αυτό και δεν θα πρέπει να αναζητείται σε κάθε περίπτωση σκωληκοειδεκτομής. Η παραμονή της μίας εκ των δύο σκωληκοειδών αποφύσεων μετά από σκωληκοειδεκτομή ακόμη και αν αυτή δεν φλεγμαίνει μπορεί να οδηγήσει σε σημαντικές επιπλοκές με σοβαρές συνέπειες για τον άρρωστο αλλά και να εγείρει νομικά ζητήματα για τον γιατρό. Γι’ αυτό θα πρέπει να αναζητείται όταν η αρχικώς ανευρεθείσα σκωληκοειδής απόφυση φαίνεται μη φλεγμαίνουσα και η κλινική εικόνα συνηγορεί υπέρ οξείας σκωληκοειδίτιδας, και αφού έχουν αποκλειστεί οι χειρουργικές παθήσεις με παρόμοια κλινική εικόνα. Επίσης θα πρέπει να αναζητείται σε νεαρά άτομα όταν συνυπάρχουν συγγενείς διπλασιασμοί ουρογεννητικού (π.χ. διπλός ουρητήρας) ή συγγενείς ανωμαλίες γαστρεντερικού.